Kayıp !

“İnsanın anavatanı, çocukluğudur.” 

Doğan Cüceloğlu

   Heykel Sanatçısı Sesil Beatris Kalaycıyan ait "Kayıp" adlı eser bana çocukluğu hatırlattı ve  içimizdeki çocuğa mektup yazmak istedim;

 " Merhaba, 

Seni çok özledim. Seni her yerde aradım ama içime kalbime sormayı unutmuşum. Özür dilerim, beni affet! Şükürler olsun ki seni bulma şansı yakaladım. 

  Bu zamana kadar yaşanan tüm karanlıklar ışığımızı tekrar bulmam için bana yardımcıymış. Şimdi çok daha iyi anlıyorum, karanlığın içinden geçmenin ne kadar kıymetli olduğunu...

   Yaralarımı da seviyorum çünkü bizi daha güçlü yaptıkları için. O kadar kıymetli ki yaralarımızı öperek kutsuyorum. Çünkü şefkat dıştan çok bizim içimizde var olan bir duygu. 

   Hayatımın merkezindeyim ve içimdeki çocuğa yani sana sıkıca sarılıyorum. Yaşamı  deneyimlemek harika bir duygu. Ve  şu "an" bize verilmiş bir hediye. Bunun farkına varıyorum. 

    Geçmiş geçti ve gelecek henüz gelmedi. Şimdinin sonsuzluğun da neyi seçersem 'o' olacağımı biliyorum. Ben artık içimdeki çocuk yani senle elimden gelenin en iyisini yapmaya niyet ediyorum. Güvendesin, güvendeyiz ve her şey yolunda. 

Evine, kalbine hoş geldin! "

   İnsanın gerçek yuvası kendi kalbidir. Çünkü toprağa geri döndüğümüzde bir tek onu götüreceğiz. Diğer her şey bizi terk edecek ister istemez. Bu yüzden ona iyi bakmak bencillik değil. Sahip çıkmaktır. Gereksiz her şeyden arındırıp temiz tutmak, değer vermek... Tabi ki bütün yaşlar çok kıymetli ama bilhassa o içimizdeki çocuk, çocuklar küs gitmesin.